Anne olana kadar hepimiz çocuğuz aslında . Gerçekte anne olunca büyümeye
başlıyoruz . İlk kızımı kucağıma aldığımda geri dönüşü olmayan bir yola
girdiğimi düşünmüştüm . Ondan öncesini hatırlamadığım zamanlar oldu .
Sonra her gelenle gönlümün nasıl genişlediğini fark ettim . İlk kızımla
öğrendiğim kelie sabırsa, İkinci ile denge oldu Ayağımın kaydığı, hata
yaptığım, özür dilediğim, göz yaşı döktüğüm, danıştığım , mücadele
verdiğim de…
Aslında çocuğumuzla, çocukluğumuzu El ele tutuşturup yürümek gibi annelik .İçindeki çocuğun sesine, hissetliklerine Kulak verdikçe, anlamaya çalıştıkça , Hakkını verebildiğin emanetçilik .
İçinin kıvımlarına doğru yolculuk…
Daha derine indikçe kendini keşfettiğin
Arkeoloji çalışması …
‘‘Seni çok seviyorum’’ diyen kocaman
Yüreğe lâyık olma çabası… Bu yüzden
Birlikte çıktığımız yolculukta
Bırakmamamız gerek ellerimizi .
Çocuklar annelerini büyütür çünkü.
Anneler,çocuklar büyüdükçe büyür