Bak Yeşil Yeşil Yasemin

İşte o güneş ve güneş batımı. Hani yeryüzünün bütün renklerini sinesinde toplayan, hani Ataütürk´ün İzmir Kordon´da , Naim Palas´ta rakısını içerken o Yunan asıllı garsonu çağırıp, "Vre Dimitri, kralınız Konstantin buraya gelip güneş batışını seyreder miydi?" diye sorup "hayır" efendim cevabı karşısında "O zaman niye İzmir´i almaya kalktı ki?" diye merak ettiği o güneş batımı.
 işte o güneş önce Pasaport´tan başlayıp, denizin kenarında perde duvar gibi dikilen, Yeşiltepe, Karataş, Göztepe, Güzelyalı apartmanlarını ve feribotunu aydınlattı.
 Sonra parkları, envayi çeşit ağaçları, çiçekleri, mavi beyaz belediye bisikletlerini, piknik masalarında teneke bira içip, midye dolma yiyen gençleri, tinercileri... Türbanlı aileleri geçip, İnciraltı´nda ´her an yıkılabilir´ zihniyeti ile emaneten yapılmış marketleri, müzikli salonlarını, balık restoranlarını, kafeleri şöyle bir okşadı.
 Sonra da Rusya´da kominizm zamanında inşa edilen devasa binalara benzeyen, Dokuz Eylül Üniversite Hastanesi ana binası altıncı katına, özel odaların bulunduğu koridorlardan birine geldi. Urla´ya bakan açık bir pencerenin önünde, tekerlekli sandalyede oturan, yeşil gözlü, saçları kemoterapiden dökülmüş güzel kadını ve Antony Hopkins´e benzeyen, uzun beyaz saçlı, beyaz sakallı adama ulaştı...
 "hayatım" dedi adam "Bak denizden rüzgar ne güzel esiyor. Hadi oksijeninibiraz kapatalım da biraz deniz havası al. Çok yoruldun. Eğer ihtiyaç duyarsan hemen açarınm." Güzel kadın "Sen bilirsin" dedi, oksijeni kapatılınca bunalacağını bile bile. O kocaman yemyeşil gözlerini kocasının gözlerine dikip gülümsedi. Zaten otuiki yıllık evlilikleri süresinde hep ´peki´ veya ´sen bilirsin´ demeye alışmıştı. "Peki" dedi "Sevgilim hadi deneyelim"