Kimsenin Ölmediği Bir Cinayet Öyküsü

 Ekmek yanarsa kül, bozulursa küf kokar. Her şey bozulduğu gibi
karışır havaya. Her şey gittiği gibi kalır. Annemin kokusu önce
üstümüzden gitti; sonra bu halılardan, rengini sadece babamın
sevdiği koltuklardan, mutfaktaki bezlerden, eşikteki paspaslardan,
tül perdelerden. Dolapta elbise bıraksaydı oradan kolay kolay
gitmezdi kokusu ama elbiselerinin hepsini kendiyle götürdü. İnsan
bir parça elbisesini bilerek de olsa bırakmaz mı giderken? Kainata
sığmayan annem bir valize sığıp gitti. Nereden çıkarsa çıksın
mutfaktan çıkmazdı kokusu derdim. Oradan da gitti.
Benzeri görülmemiş bir cinayet soruşturması. Olayların tam
ortasında meczup üç kardeş: Nizam, İlhan ve Çetin. Babalarına göre, doğarken amel defterleri kapalıymış gariplerin, eksik doğmuşlar...
Anneleri Gülizar ise sırra kadem basmış. Gidişi hem derin bir yara
hem de koca bir muamma...
Ali İpek, Kimsenin Ölmediği Bir Cinayet Öyküsü’nde gerçeği
herkesin bilmesine rağmen susmayı tercih ettiği bir hikaye
anlatıyor. Ama gerçeklerin er ya da geç ortaya çıkmak gibi bir huyu olduğunu hatırlatarak...